AKU DIPARINGI SIFAT LALEN.

Sajege tuwa iki yen dakpikir-pikir aku kudu ngguyu dhewe. Sing dak aturke iki pancen kedadeyan temenan ora dak gawe-gawe ing pamrih bisa kanggo lelipur sokur bisa mesem ngguyu, malah ing pangangkah bisa kanggo reverensi kagem para maos sing mbok manawa kagungan sifat lalian kaya aku iki. La piye aku pancen diparingi sifat lalian, lalen(pelupa).Iku pancen sifat apa gawan bayi apa piye, aku dhewe ora ngerti wong kari nampa paringaNe, lan aku ya ora kuwasa nolak.Kedadeyan sing marakake aku dhewe lan  bisa njengkelake, ngguyokake nyku, anakku , putuku lan para kanca nyambut gawe wis ora kena dak etung.

           

 Kaca mata sing gawe mala.

Amarga ngunduri tuwa mula aku ya padha karo pinisepuh liyane aku ora bisa pisah karo barang sing jenenge kaca mata.Kaya kedadeyan sawijining esuk, kabeh wis dak siyapke , lakok kaca mata keri.  Wadhuh ora bisa nyambut gawe tenan iki.Wong saomah dak kon nggoleki. Anak , putu lan nyku barang ya dak kon nggoleki . Kabeh umeg mrana mrene , neng meja tamu, meja dhahar, meja cedhak teve, kemput ,tetep ora ana.Keburu telat mula aku njur mangkat.  Sadurunge sepeda dak starter  tanganku grayah-grayah, tibake kacamata neng kono neng jero sak jaket. Aku njur lapor nyang mantan pacar yen kacamata wis ketemu.Kabeh padha ngguyu, nyku komentar.....biasa kungmu penyakite lalian kumat, aku mung meneng wae karo budhal. E.....kok ana maneh..... jagang sepedha motor lali ora dak benakke apa mesthine meh wae tiba, untunge yen sepedhahan alon-alon, jathuka rak babak bundhas dadi gawe temenan.

Dhompet, oh dhompet……

               Wong yen lagi apes apa lalen ora kurang dalan, ndelalah tekan kantor kok ana sing ora beres ta iki. Kok kaya entheng banget ta.Tas wis tak gawa, aku grayah-grayah sak clana. Tenan dompet sing isine sim, ktp lan sawetara atm ora ana. Hape barang ya ora nggawa.Aku bingung. Keri, kecopetan apa ceblok ? Aku kepeksa lapor marang polres sing cedhak kantorku, lapor kehilangan barang.Wis nyicil ayem, saupama ana operasi, wis bisa diatasi.Dina iku pegaweyan kantor lancar, aku njur mulih. Tekan ngomah nyiku durung teka, aku njur nggoleki dompetku, nanging tetep ora ketemu.Wah ceblok neng dalan tenan iki, batinku. Bareng nyku wis mulih, pranyata dhopet  digawa nyku jarene keri neng kasur. Jane mau iku arep diterke  nyang kantorku nanging dina mau pasiene akeh, wong dina Senin. Nyku sawijining perawat rumah sakit pemerintah.

Ngrewangi bojo, dipaido.

            Sawijining esuk aku adang ana magic com, wong ya karepku ngrewangi mantan pacar, njur tak tinggal umeg nyiapke sepeda motor, ganti klambi dines lan liya-liyane. Nyku ya nyiapke sarapan putu sing banget ditresnani, masak sayur, nggoreng iwak pokoke jam enem kudu beres, panganan kudu sumadiya . Bareng arep ngeler sega, mbukak magic com , tibake beras sing ana magic com durung mateng, isih pancet beras. Lampu sing nuduhke posisi masak durung tak tekan. Kepeksa aku kedandapan golek sega menyang warung, untunge ing kutha gedhe kaya Surabaya sega ora masalah, nanging ya kuwi aku telat nyambut gawe.

            La iki ana crita maneh, nguras jedhing. Kaya biasane angger jedhinge kotor , mesthi dak tandangi paling ora telung dina sepisan. Iku tugas rutin. Jedhing wis dak kuras, sanyo pompa banyu wis dak uripke, banjur dak tinggal tandang gawe liyane, wong gaweyan ora ana enteke, yen ra percaya , mangga ta tindak omahku. Pokoke sing jenenge gawean nyumber ora ana enteke.Kocapa bareng dak anggep wis cukup, putu arep adus.Nyku bengok-bengok, wong ngisi jedhing kok ora ditutup, dadi banyune bablas , bablas blas tanpa tilas. Untung banyu tandhon isih ana, jathuka rak amis tenan.

Sadhel , sing gawe anyel

         Ana kedadeyan maneh sing gawe guyu lan digeguyu. Nalika tuku bensin kaya biasane sadhel dak bukak, banjur tutup bensin iya dak bukak. Mbak petugas bensin iya ngisi manut abaku diisi pirang liter. Rampung ngisi bensin njur dak tutup, nanging tan kocapa sadhel sepedha motor durung dang dak dhunke durung dak ceklekke, langsung dak cengklak mesthi bae , aku lungguh neng ndhuwur tangki,sadhel kena dhadhakuwong sepedah motorku wedok. Cepet-cepet , aku mudhun sadhel dak benakke apa mesthine lan aku enggal nggeblas nglungani. Ra liwata ana ibu sing pirsa yen aku salah tingkah, mesam-mesem jan huisin tenan kae.

Lali jenenge kanca sabangku.

               Aturku ing dhuwur mau durung sepiroa. Nalika aku mulih tilik desa, leren ing terminal ana kancaku SMP biyen aruh-aruh, iki sapa ya..... ngerti yen aku lali dheweke banjur nggodha..... mosok Pur kanca sabangku lali...... dak wangsuli sapa ya.....adhuh.....sapa ya.....karo ngeling-eling........"Aku Warino !"aloke.Walah Warino,kanca sabangku nalika SMP biyen tahun suwidak lima. Saploke kedadeyaiku aku ngati- ati banget yen arep nyapa. Yen betemu kanca sing ora apal jenenge aku nyebut jenengku dhisik, banjur takon panjenengan ki  asmane sapa ya ?Aku banjur eling , biyen Warino iki ora duwe potlot  , aku pas nggawa banjur dak silihi, nanging yakuwi potelote bundhel lan  ora daklancipi, kathik cendheg pisan. Bareng arep mbijekne didukani karo Pak Miftah guru ilmu ukur, wose mosok potelot wae ora duwe. Warino mau mung mesam-mesem wong pancene ora duwe apa pas ora nggawa, embuh kono.

             Sajege iku pak Miftah ya guru ilmu ukur mau disiplin banget karo piranti alat tulis. Saben mlebu kelas ora kesupen ndangu muride, sapa sing ora nggawa garisan, sapa sing ora nggawa jangka lan piranti liya sing diperlokake.

Kontak sepeda motor, kang gawe tekor.

Kedadeyan keri-keri iki ing  wulan Januari 2014, aku menyang kantorpos besar Kutha Surabaya kang manggon ing dalan Indrapura amarga arep kirim surat tercatat nyang anakku sing ana Bekasi. Rampung kirim surat aku njur menyang fasilitas internet ing komplek kantor post mau , arep ngedhit postingan blogku sing manut pangrasaku kok kebangeten ta eleke. Rampung internetan aku njur menyang parkiran sepeda montor. Iba kagetku kontak sepeda motor ora ana. Dak takokke tukang parkir ya ora weruh.Wis bingung panik, ora bisa dak bayangke. Kepeksa mbalik menyang internetan, diwangsuli ora ana, banjur menyang loket anggonku ngirim mau, nanging ya diwangsuli ora ana.Aku angluh kok apes men ta ya. aku njur mulih numpak bemo, njupuk kotak dobelan, nyku kaget kok lalian men ta? Balik menyang kantor pos maneh ya numpak bemo dak kon ngeterke nyku mesakke wong wayahe mapag putu. Tekan kantor post dipapak karo tukang parkir yen kuncine keri ing loket 9. Lo, aku mau kirim surat tercatat rak ya nyang loket pira…… ? Pitu apa sanga ya ….. ?

Alon-alon pokok kelakon.

                 Kanca-kanca kantor ya ngerti yen aku lalian,malah kancaku sebut wae pak Prapto ngomentari karo nggodha" gak papa kung pelupa, pokoknya jangan lupa ingatan " wah iki pancen nemen, aku mung ngguyu mesem kecut, wah ana-ana wae, aja sampek aku gendheng.Kadhang-kadhang sifat lalian mau bisa kena kanggo alasan, upamane nalika dolanan pingpong, yen aku ora bisa nampani bal utawa pas nyemes nyangsang ing net, aku mesthi ngucap wadhuh lali aku....... lan dak tambahi tembung ....... sory ya tholnet.....nyanthol net.Sing aneh ki tanggal laire nyku lan tanggal laire anakku, mula ora aneh yen anakku kewetu"tanggal laire anake wae lali, apa maneh menehi hadiah ulang tahun "jajal piye yen ngene iki, kamangka anake mung loro.Malah sing apal ki tanggal laire putuku loro. La piye tanggal lahire putuku pas karo lahirkku, ya kebacut yen nganti lali.

             

           Para maos, ing ngisor iki akalku kanggo ngawekani lalian lan pranyata caraku pancen ampuh tenan banget. Para maos, saiki aku wis pensiun, aku pensiun per 1 Desember 2012 kepungkur, saiki  neng ngomah dadi MC ( momong cucu).Wektu aku aku nyoba ngapalke tanggal laire nyku anakku, mantuku putuku lan sawetara kanca kalebu ultahe majalah sing kita tresnani Panyebar Semangat.Aku pancen iya wis kalebu tuwa manut etungan umur, jarene kari ngenteni metune nyawa pa ngono, mula aku  sabisa-bisa arep matur utawa istilah kerene  tip supaya ora lalian. Mesthi wae tip iki ora mutlak, wong saben piyayi kagungan cara dhewe-dhewe,  iki mung sawetara, tukar pengalaman ora ketang klusu-klusu ya melu udhu pa ngono kae.

1.      Yen panjenengan arep tindak dines, bengine kudu disiapke dhisik.Apa wae ? Huakeh . Upamane, yen panjenengan  PNS ya seragame sesuk warna apa, kalebu asesorise, keplek asma, symbol PNS lan barang liyane sing diperlokake. Dene yen non PNS ya kudu “menyesuaikan”.

2.      Dompet kang isine  SIM , STNK dipirsani temenan, aja pisan-pisan nyepelekke barang loro mau. Kalebu dhuwite pisan, ngasta dhuwit sacukupe, lire dina iku keperluane apa. Apa mung mundhut bensin, apa ana perlu liya, nyambangi kanca sing lagi gerah upamane lan liya-liyane. Aja nganti arep mundhut teh wae  nganti dhuwite keri.

3.      Panjenengan kudu kagungan papan kang gumathok kanggo barang penting, yen bisa siji panggonan wae nanging yen ora bisa maksimal ana telung panggonan. Upamane dompet ana laci, kaca mata ana  ana meja teve, pulpen lan alat tulis liyane ana ing rak khusus. Dadi saupama ana barang sing ketlisut sing dijujug yang telung panggonan mau.Saupama telung panggonan mau ora ana, ya wis ngalamat, barang panjenengan  bisa dibadhe ilang ,wassalam.

4.      Aja grusa-grusu,  aja kesusu. Mesthine jaman saiki sing sarwa cepet, jaman instan kudu cepet slamet. Nanging ya mirsani karo kaprigelane. Aja nganti gawe kesalahan sing kaping telu, apa maneh kaping papat kanthi kesalahan sing padha wah blai tenan mengko.Tuladhane kaya sing dakaturke ing ndhuwur, numpak sepedah motor jagang lali ora dibenakke, apa maneh yen panjenengan nitih mobil.Mula ukara” biar lambat asal selamat “, alon –alon pokoke kelakon” kanggoku isih dadi tetimbangan, sumangga.

5.       Ngisi TTS apa game iya perlu kanggo nambah wawasan.Aku sering ngisi TTS nanging ora tau rampung, nanging ya kudu dak latih.

Sokur yen panjenengan kagungan keyboard/ electon, amarga tangan kiwa lan tengen main bebarengan bakal ningkatake keseimbangan otak kiri-kanan, saengga nundha kepikunan ngono jarene ahli musik.

           Ing wasana matur nuwun.( tulisan iki tau dimot ing majalah Panyebar Semangat nomer 28 tanggal 12 Juli 2014 , mawa jeneng samaran Kungpur)